ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ, ΕΝΤΟΛΗ (1976)
"Η γνωριμία Άννας και Κωστή"
(Έλλη Παππά & Νίκος Μπελογιάννης) [...]
Μια μέρα καθώς μπήκα βρέθηκα μπροστά σε μια Άννα αγνώριστη. Τόση και τέτοια λάμψη δεν είχα ξαναδεί στα μάτια της. [...]
Πλησίασε κι η Νίνα. [...]
«Τι πάθατε σήμερα; Τι τρέχει;» Γελάω κι εγώ. [...]
Η Άννα με τράβηξε σε μια πολυθρόνα.
«Βολέψου και κρατήσου καλά ν’ αντέξεις τα όσα θ’ ακούσεις!»
Ήρθαν και στάθηκαν και οι δυο μπροστά μου και με κοίταζαν γουρλώνοντας τα μάτια τους.
«Μάντεψε».
«Μήπως παντρεύεσαι ζουλάπι;» είπα στο βρόντο.
Ο αυθόρμητος ενθουσιασμός της Νίνας μ’ έκανε να τα χάσω.
«Έπεσε διάνα η Κατερίνα!».
Τινάχτηκα όπως το τεντωμένο λάστιχο.
«Αλήθεια; Δε με δουλεύετε... Να το πιστέψω δηλαδή; Παντρεύεσαι;»
«Κάπως έτσι θα τό ’λεγα, αν μπορούσα να βγάλω επίσημες άδειες γάμου.»
Ρίχτηκα στην αγκαλιά της, σχεδόν τη σήκωσα. Έπνιγα τη συγκίνησή μου μέσα σε μουγκρητά, υπερθετικά και επίθετα κουδουνιστά. Προσπαθούσε και κείνη να δώσει τόνο ανάλαφρο και κοροϊδευτικό για να μη φανεί πόσο ήταν ερωτευμένη και τρισευτυχισμένη. Μπέρδευε λόγια τρελά και σοβαρά κι όλο να φωνάζει.
«Πώς να σου εξηγήσω;»
Αλήθεια, πώς να μου εξηγήσει; Γίναν ξαφνικά πολύ φτωχές οι λέξεις και οι παρομοιώσεις δε χωρούσαν τον συγκλονισμό της. Ανακάτευε ουρανούς, ανθοφορίες, χρυσάφια, Νόμπελ, επιτυχίες, διακρίσεις, όλες τις δυνατές και αδύνατες «πρωτιές» που μπορεί να φιλοδοξήσει ο άνθρωπος.
«Όλα αυτά για μένα δεν είναι τίποτα μπροστά σε κείνον!»
Παιδιάριζα κι εγώ μαζί της.
«Είναι νέος; Όμορφος;»
«Μη μ’ αναγκάζεις να χάσω τη μετριοφροσύνη μου. Ο Κωστής είναι άντρας σπαθάτος, ψηλομελάχρινος, δυνατός.»
«Κωστή τον λένε;»
«Ε... όσο λένε κι εμένα, Άννα»
«Δείξε μου μια φωτογραφία.»
«Φωτογραφία του Κωστή; Έσκασε στα γέλια. Γι αστέρα του κινηματογράφου τον πέρασες; Αγωνιστής είναι ο άνθρωπος.» [...]
Βγήκα στο δρόμο και πετούσα. Μου ερχόντανε να τραγουδήσω, να χορέψω, να ξεφωνήσω σα νά ’μουνα εγώ η ερωτευμένη. Από ένα παλιό μονώροφο σπιτάκι, ξεχασμένο ανάμεσα σ’ άχαρες πολυκατοικίες, ένα γιασεμί έστελνε την ευωδιά του. Ψηλά το φεγγάρι. Δεν το τοποθέτησα εξεπίτηδες, ήταν πραγματικά εκεί και γέμιζε με τ’ ασημένιο φως του, τους δρόμους και τις καρδιές. Μα το πιο όμορφο απ’ όλα ήταν η ίδια η χαρά. Τίποτα δεν της παραβγαίνει, μερεύει, μεταμορφώνει... Όμως... Πόσο θα κρατήσει; Τώρα δυο οι παράνομοι, διπλός ο κίνδυνος, διπλό το χτυποκάρδι.
[...]
«Τι θες να σου πω, γελούσε [η Άννα]. Ο Κωστής είναι μια σπάνια βιολογική επιλογή, ένας ποιητής.»
«Ποιητής!»
«Απορείς! Ποιητής δεν είναι μονάχα εκείνος που γράφει στίχους στο χαρτί, μα και κείνος που κάνει την ίδια τη ζωή ποίημα.»
Μιλούσε με στόμφο σα να με δούλευε.
«Μπράβο θαυμασμός!»
«Δεν είναι θαυμασμός. Είναι σκέτη αναγνώριση. Τον λέω ποιητή για την ανυστερόβουλη, τη σπάταλη αγάπη του για τον άνθρωπο. Τι με κοιτάς έτσι; Σοβαρά μιλάω. Τα ίδια λένε και οι αντίπαλοί του. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι απλός και σεμνός. Δεν επιβάλλεται με τίτλους, μα με το πάθος του εραστή, τη γαλήνη σοφού, την ορμητικότητα μαχητή και τη σωστή στάθμιση ηγέτη...»
Με πήραν τα γέλια.
«Πάει την έπαθες, αδερφή! Εσύ κορόιδευες τους καλλιτέχνες που έχουν την αφέλεια να παρουσιάζουν ήρωες αψεγάδιαστους και τώρα τα...»
«Τα κουκουλώνουμαι θες να πεις;»
Γελούσε όλο κέφι και προσπαθούσε να με πείσει πως δεν είναι δικό της έργο η «τελειότητα» του Κωστή.
«Όμως αυτά όλα που λες...»
«Αυτά; Αυτά που σου είπα δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα δε σου είπα από... μετριοφροσύνη.»
Έκανε πως αστειεύεται. Εγώ όμως καταλάβαινα πως δε βρισκόμουνα πια μπροστά στο σκωπτικό πειραχτήρι που ήξερε να πατάει στέρεα στη γη. Πετούσε και τραγουδούσε τον έρωτά της, μ’ ένα παλικάρι, που, όπως φαίνεται, άξιζε πολλά.
Ήμουνα κυριολεχτικά μαγεμένη να την ακούω να μιλάει για ο κοντινό αύριο, όταν θ’ αποχτήσει και ο δικός μας τόπος την ομαλή ζωή του και τότε... θ’ ανοίξουνε και κείνοι το σπιτικό τους, θα τους φωνάζουν με τ’ αληθινά τους ονόματα και δε θα ετοιμάζουνε μονάχα εκλογές, μελέτες και μανιφέστα, μα και παιδιά και λιχουδιές.»
[...]
Επιμέλεια ιστοσελίδας: Φιλοθέη Κολίτση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου